Tinus van Doorn is een van die kunstenaars die, strikt genomen, niets te maken hadden met Friesland of noordkunst, maar die toch in de zalen van Museum Belvédère tot de stamgasten behoren. De schakel is, zoals zo vaak, Thom Mercuur, die een uitgesproken voorliefde, en een fijne neus, had voor kunstenaars die buiten het reguliere circuit vielen, de eigenheimers in de kunst die zich niets aantrokken van modieuze stromingen en bewegingen, maar vaak in afzondering aan een eigenzinnig oeuvre werkten. Leon Adriaans was er zo een, en Armand Bouten, en ook Jaap Min. En het is niet toevallig dat in veel gevallen het eerste, en soms het enige, boek over zulke kunstenaars tot stand kwam door toedoen van Mercuur.
Het grafisch oeuvre van Tinus van Doorn is vrij omvangrijk. Dat het desondanks relatief onbekend is, heeft te maken met het feit dat hij vaak slechts enkele afdrukken maakte, voornamelijk om zelf het resultaat te kunnen zien. Een enkele maal zijn deze afdrukken gesigneerd, maar vaak ook niet. Veel prenten waren bedoeld als boekillustraties, voor uitgaven van zijn eigen Perdok Pers.
Veertig jaar na zijn dood werden de platen voor 154 linosneden die hij maakte tussen 1931 en 1940 teruggevonden in een kist en in 1981 besloten de kunsthandels Borzo (toen nog in Den Bosch) en Wending (van Adriaan Venema) om deze door middel van een grootscheeps herdrukproject voor een groter publiek toegankelijk te maken.
Gelukkig is het niet moeilijk om te bepalen of een prent 'vintage' Tinus van Doorn is of een herdruk uit 1981. De reprints werden gedrukt op zwaar handgeschept papier 'Magnani Giotto Chamois', dat Van Doorn zelf nooit gebruikte (hij gebruikte dun zgn. chinees papier). Ook werden ze genummerd 1-25 en voorzien van een blindstempel. Het totaal aantal herdrukken bedraagt dus bijna vierduizend en het spreekt vanzelf dat de marktwaarde (als het goed is) ver onder de prijs van een 'originele' Tinus van Doorn prent ligt.
Hier drie linosneden die Tinus van Doorn, de spittende boer uit 1928, de andere twee uit de tweede helft van de dertiger jaren, niet lang voordat hij en zijn vrouw in 1940 in Brussel een eind aan hun leven maakten.
