donderdag 26 maart 2015

ANYONE FOR SIEP?



Ik heb het altijd wat vreemd gevonden dat ‘artist portraits’, fotografische portretten van kunstenaars, als verzamelgebied nooit echt een hoge vlucht heeft genomen. Je zou toch denken dat iemand die geïnteresseerd is in een bepaalde kunstenaar, ook graag een originele foto van hem of haar zou willen hebben. Ik tenminste wel. Natuurlijk, als een beroemd fotograaf een portret maakt van een beroemd schilder is dat geld waard. Maar zodra hetzelfde gebeurt door een minder vermaarde of onbekende fotograaf lijken ze opeens geen waarde meer te hebben.
Ooit heb ik in Amerika een Franse persfoto gekocht van Picasso, waarop hij in 1948 een keramische schaal naar eigen ontwerp bekijkt die net uit de oven is gekomen. Ik koester hem nog steeds. Toen Joseph Beuys in 1980 in Rotterdam was ter gelegenheid van zijn tentoonstelling in Museum Boymans, bezocht hij ook de kunstacademie aldaar. Een onbekende fotograaf maakte toen een aantal polaroids, unieke opnamen dus, die ik via een veiling heb kunnen kopen, net as een originele portretfoto van Willem de Kooning die Nico Koster ooit van hem maakte.  Van Gilbert and George, als ‘living sculptures’ nooit te beroerd om even te poseren, heb ik in de loop van tijd zelfs een kleine sub-collectie kunnen aanleggen. Maar dat is allemaal hobby, zo lijkt het wel. Allemaal prachtig materiaal, maar het is, zoals dat in het jargon heet, ‘geen handel’. Er is nauwelijks een markt voor.
Dat wist ik natuurlijk allemaal wel toen ik deze week twee originele portretten van Siep van den Berg aanbood op Catawiki. Ze waren gemaakt door de Groningse fotograaf Frank Straatemeier, waarschijnlijk in het kader van de documentaire die de stichting Beeldlijn in 1985 over hem maakte. Een stukje noordelijke kunstgeschiedenis , zou je zeggen. Ook al omdat we nu al geruime tijd op Facebook worden platgebombardeerd met feiten, feitjes en plaatjes over Siep, zou je aannemen dat hier toch wel belangstelling voor zou moeten bestaan. En dan lijkt een prijs van, laten we zeggen, veertig euro lijkt me voor een dergelijk historisch document toch niet overdreven. Een kavel met twee foto’s zo dan, in mijn redenering, toch zo’n vijfenzeventig euro moeten kunnen opbrengen.  Maar helaas, er werd amper op geboden. Merkwaardig. Ik heb ze zelf maar teruggekocht.