In de zalen van het Kunstlievend Genootschap
Pictura aan het Martinikerkhof in Groningen openden vandaag drie
tentoonstellingen, van uiteenlopend karakter en uiteenlopend formaat. De grote
zaal toont schilderijen van Barend Blankert
en in de Van Houtenzaal beneden zijn sieraadkunstenaars uit Noord-Nederland te
zien. In de kleinste ruimte, de ‘white
box’, heeft gastconservator Han Steenbruggen ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag een presentatie ingericht over Martin Tissing, die bestaat
uit één enkel schilderij, een tafeltje en een bank. Ik citeer zijn tekst op de
binnenkant van de bijbehorende klapkaart:
‘ergens langs de weg maakte enkele jaren geleden deel uit van een kleine expositie van
martin tissing in museum belvedere. het was geen schilderij dat me onmiddellijk
trof, maar dat me, naarmate ik er langer naar keek, begon te fascineren. het eigenaardige
was dat elke keer dat ik op zaal liep, het leek alsof dat schilderij mij
aankeek, tot rust maande en vroeg terug te kijken. en dan liet het mij zijn meewarige
verfstreken zien, zijn speelse melodie en zijn eenvoudige vormen die doezelden
in sluiers van kleur. na verloop van tijd zocht ik het ook op, gewoon om even
weg te dromen in die tere schilderwereld en troost te vinden in z’n lichte
melancholie en stille onschild. in de eerste weken nadat martins presentatie was
afgelopen, miste ik mijn omgang met dat schilderij. ik heb er vaak aan gedacht
een stoel voor het schilderij te zetten, om andere mensen uit te nodigen om te
kijken, te ondergaan en hetzelfde te ervaren als ik. toen ik werd uitgenodigd
om in de kleinste ruimte van pictura een serie exposities te maken, werd dat
idee uitgangspunt van een eenvoudig concept. bank, kleed en tafel tegenover één
schilderij dat is staat is ruimte en ogen te vullen, ergens in een vertrek.’
'Ergens langs de weg' - olieverf op doek, 1982
