Even leken alle scheidslijnen verdwenen. Iedereen was er.
Veertig jaar Groninger kunstwereld. En daar was ook alle reden toe, want wat we
hier in de Martinikerk meemaakten, was het einde van een tijdperk: het afscheid
van Matthijs Röling. De oude meester zat op de eerste rij, breekbaar in zijn
rolstoel, temidden van met zijn vrienden en bekenden, bewonderaars, collega’s, oud-leerlingen.
Tom Hageman sprak welkomst- en dankwoorden, Geke Hankel, oude prinses der
kunst, sprak lieve woorden, Dorothea van der Meulen sprak waarderende woorden
en overhandigde hem de erepenning van Minerva en oud-collega Martin Tissing
bracht op de hem eigen wijze zijn vriendschap en respect voor Matthijs Röling
tot uitdrukking voor de man die veertig jaar lang een boegbeeld voor de
noordelijke kunst is geweest. De plechtige galm van de Martinikerk noopte tot
ingespannen luisteren, maar wie dat deed, werd beloond:
En ja, er is ook een tentoonstelling met werk van hoofdzakelijk
oud-leerlingen. Maar die kunt u misschien beter even zelf gaan bekijken.
